ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ – کوروش نجف پور

ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ
ﺩﺭ ﺗﺮﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﭙﻴﺪ ﻣﺎﺩﺭﻡ
ﺳﻜﻮﺕ ﺳﺮﺩﻱ ﺭﺍ
ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﻛﻪ ﺯﺍﻧﻮﺍﻥ ﺩﺭﺩ
ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻧﺶ ﺳﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ
ﭼﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺗﻠﺨﻴﺴﺖ ” ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ “
ﭘﻲ ﻧﻮﺷﺖ ﻫﺎﻳﺶ
ﭘﻴﻮﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﻗﺮﻥ ﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﻜﻢ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻲ ﮔﺬﺷﺖ !!!
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﻡ ﺧﻤﺎﺭﻳﺴﺖ
ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ ﮔﺮﮒ
ﺑﺮﮔﻲ ﻛﻪ
ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ
ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺶ ، ﺧﺶ
ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻬﺎﻳﺶ
ﺯﻳﺮ ﭼﻜﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺑﺎﺩ
ﺩﺭ ﺯﻭﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ
ﮔﻮﻳﻲ
ﻫﺮﮔﺰ
ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ
ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ

ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎﻩ ٩٣
ﻛﻮﺭﻭﺵ ﻧﺠﻒ ﭘﻮﺭ