دستم را بالا می برم.. تکانی می دهم.. لرزان تر از همیشه.. همچون درخت بیدی در هوای پاییزی.. بای بای میکنم.. و با صدایی پر از بغض میخوانم این
دستم را بالا می برم..
تکانی می دهم..
لرزان تر از همیشه..
همچون درخت بیدی در هوای پاییزی..
بای بای میکنم..
و با صدایی پر از بغض
میخوانم این شعر را…
خداحافظ..
مهر و آبان و آذر..
خداحافظ..
غروب های پر از غم..
خداحافظ..
تن های غریبِ، دچار هم..
خداحافظ..
دلتنگی های پر از درد..
خداحافظ..
صدای خش خش برگ های زرد..
بی اختیار از حال خودم
موجی از اشک در گوشه چشمم
لیز میخورد..
بر گونه هایم می رقصد..
و بی قرار میان شعرهایم..
آرام میگیرد…
پاییز…
امسال هم…
تو می روی آرام ، آرام..
اما…
امتداد این فصل…
برای پایان فصل های بی تو بودنم..
نیست…
چرا که من سال هاست..
چهار فصل سال را..
پاییز دیده ام..
بهروز بهادری«باران»
پایگاه اطلاع رسانی شهنی: www.shehni.ir
-سامانه ارتباطی تلگرامی پایگاه اطلاع رسانی شهنی: telegram.me/shehniir – www.yon.ir/p8lt
اینستاگرام: shehni.ir
نظرات