زرتشتیان آتش پرست نیستند قبله آنان به سوی نور است

آنچه که در این نوشتار آمده ، چکیده نکاتی است که به هنگام‌های گوناگون نوشته شده
برای بسیاری از مردم این پرسش مطرح است که چرا زرتشتیان به هنگام نماز و نیایش رو به فروغ و روشنایی می‌کنند ؟
ستایشی که اشوزرتشت دربرابر نور و فروغ ایزدی بجا می‌آورد ، نه از ترس و واهمه است و نه برای نیاز و پاداش ، پیامبر از روی دوستداری و دلدادگی به نیایش برمی‌خیزد

نماز او گونه‌ای درون‌نگری و خروش شادمانیست . نه از ترس وعذاب خداوند

اگر زرتشتیان رو به سوی نور دارند ، برای نزدیک شدن به اهورامزدا ، پروردگار و آفریننده کل است که خود سرچشمه همه نورها است.
در بعضی جاها زرتشتیان را آتش پرست خطاب کرده اند . در مورد واژه پرست نکته ای قابل ذکر است . پرست و پرستیدن از لحاظ معنایی به صورت نگهدارنده و پاسبانی کننده نیز امده است . همچنان که واژه پرستار اشاره به شخصی دارد که از بیمار نگاهداری می‌کند . پس پرستش تنها به معنی عبادت نیست .

در حالی که تازیان بعد از حمله به ایران آن را اینگونه جای دادند.
و زرتشتیان که خدا پرست بودند را آتش پرست نامیدند.
اگر این درست است،،پس بایدگفت که مسلمانان نیز خشت وگل را میپرستند، چرا که رو به سوی بتکده ای قدیمی به نام “کعبه” نماز میگذارند. کعبه ای که در آن زمان بزرگترین اثر معماری اعراب چادر نشین بود.

کما این که این مطلب را ” فردوسی بزرگ” در شاهنامه به زیبایی بیان میکند:
نیا را همی بود آیین و کیش —- پرستیدن ایزدی بود پیش

نگویی که آتش پرستان بُدند —– پرستندهء پاک یزدان بُدند

در آنگه بُدی آتش خوب رنگ —- چو بر تازیان را ست مهراب سنگ

زرتشتیان چون آتش را که نورانی است ، به خاطر نور آن مقدس می‌دارند و این است که نور قبله زرتشتیان است

پس جایی که آتش بر افروخته شده است بدان سو نیز نماز را به‌جای می‌آورند .

آتشی که در آتشکده‌ها ، دَرِ مهر ها ، آدریان‌ها و آتش بهرام‌ها ، چه در ایران و چه در هند و پاکستان فروزان است ، یادگاری از فرهنگ و تمدن چندین هزار ساله است که نیاکان ما ، با همه ناملایمات روزگار ، آنها را تا به امروز فروزان نگهداشته‌اند ، برای نمونه آتشی که در آتش

بهرام « اودوادا » در حدود 100 کیلومتری بمبئی روشن است و ایرانشاه نامیده می‌شود ، همان آتشی است که ایرانیان پس از ساسانیان با خود به هندوستان برده و پس از چند بار جابه‌جایی در « اودوادا»‌ تخت نشین نمودند .

نگهداری آتش و ایجاد آتشگاه و جایگاه نگهداری آتش یک سنت آریایی است و پیش از اشوزرتشت نیز رواج داشته است .آتشکده‌های تهمورس ، فریدون ، تور ،‌آدُرگشسب و کیخسرو از جمله آتشکده‌های پیش از زرتشت به شمار می‌روند .

نور که زاییده اتش است نزد همه اقوام گرامی است . در بیشتر کتابهای آسمانی ، خدا ، نور محض ، نور حقیقی و یا نور الانوار است . انوار مادی و جهانی نمونه و مظهری است از نور حقیقی . این است که ایرانیان باستان ، نور را پرستش سوی خود قرار داده و رو به نور ، نیایش اهورامزدا را به جای می‌آورند ، تا به نور حقیقی نزدیکتر شوند .

زرتشتیان آتش پرست نیستند . بلکه نور قبلهء آنان است .

قابل توجه اینکه سوی ( قبله ) ، نور است نه آتش !

اگر در گذشته آتش را در جایگاه‌های مخصوصی ( که اسامی گوناگونی داشتند ) نگهداری می‌نمودند به علت فقدان وسایل امروزی ( مانند کبریت و برق ) بود ، و نیز به واسطه نیاز همگانی . برای آن نگهبان و پرستار می‌گماردند تا خاموش نشود ( از آن پرستاری می‌کردند ) و مردم برای رفع نیاز خود ، از آتش محله خود بهره‌مند می‌شده‌اند . اما نگهداری آتش در معابد صرفا به منظور راه یافتن به نور اصلی بوده است و نه چیز دیگر .

برگرفته از کتاب : نور ، آتش ، آتشکده در کیش زرتشت